Historia kąpieli
Historia kąpieli i ich dobroczynnego wpływu na zdrowie i samopoczucie sięga Starożytności. Stosowali je Grecy, Rzymianie, Egipcjanie oraz ludy Bliskiego Wchodu. W Starożytnej Grecji zakładano specjalne lecznice zlokalizowane w pobliżu źródeł, tzw. „Świątynie zdrowia” prowadzone przez zakonników.
Chorzy mogli skorzystać w nich z zabiegów leczniczych, masaży, otrzymywali również specjalną dietę. Pitagoras zalecał Grekom kąpiele nie tylko w celu utrzymania czystości, ale także dla zdrowia. Egipcjanie stosowali kąpiele ze względów religijnych, a Rzymianie wznieśli pomnik dla Antoniusza Muza za to, że wyleczył Cesarza Augusta z dwóch groźnych chorób wyłącznie przy użyciu kąpieli. W Starożytnym Rzymie tworzone były liczne termy, znane były także zwyczaje budowania łaźni w domach.
Zabiegi kąpielowe wchodzą w skład wodolecznictwa, czyli hydroterapii. Hydroterapia jest najstarszym działem fizjoterapii. W jej skład wchodzi dziś ok. 120 zabiegów, w których do celów leczenia, rehabilitacji oraz profilaktyki wykorzystywana jest woda gospodarcza w różnych stanach skupienia. Woda stanowi w tej terapii nośnik bodźców zarówno fizycznych, jak i chemicznych.
Kąpiele swoje dobroczynne działanie na organizm ludzki przekazują za pośrednictwem skóry. Skóra jako pierwsza kontaktuje się z wodą kąpielową i za jej pośrednictwem odbywa się działanie kąpieli na cały organizm.