Aerozol solankowy nie posiada właściwości bakteriobójczych. Inhalacje grupowe powinny odbywać się na otwartej przestrzeni. W innym przypadku może dochodzić do wzajemnego zarażania drogą kropelkową.. Naturalnymi inhalatorami na otwartej przestrzeni są tężnie.
Ta forma haloterapii znana od wielu lat. Są to budowle służące dawniej do zagęszczania solanki w toku produkcji soli konsumpcyjnej lub leczniczej. W zasadzie tężnie częściowo straciły swój sens jako urządzenia warzelni soli, wzrasta natomiast ich rola w lecznictwie uzdrowiskowym. Stwierdzono bowiem, że wokół tężni powietrze jest nasycone aerozolem z solanki, powstającym wskutek obciekania solanki przez tężnie i działanie wiatru.Tężnie stanowią dziś w uzdrowiskach budowle zabytkowe i piękny akcent architektoniczny. Wzdłuż tężni są budowane trakty spacerowe. Niektóre tężnie mają układy podwójne i pośrodku nich można spacerować lub wypoczywać na ławkach (Nauheim). Wspaniałe są tężnie w Ciechocinku . Ich znaczenie podkreśla fakt usytuowania w zespole tężni wielu dróg spacerowych oraz basenu profilaktyczno-sportowego z wodą termalną. Budowle te są o konstrukcji całkowicie drewnianej.Wysokość tężni wynosi 15,8 m, zaś ich łączna długość to 1741,5 m. solankę do tężni pompuje się na górę do korytek zainstalowanych na ich szczycie U góry znajduje się galeria, wzdłuż której ciągną się dwa koryta rozprowadzające solankę. W korytach są umieszczone gęsto rozsiane otwory, umożliwiające wypuszczanie solanki bądź na jedną, bądź na drugą stronę tężni, w zależności od kierunku wiatru (zawsze na nawietrzną). Główną część tężni stanowią rusztowania wypełnione tarniną; gałęzie tarniny, dostatecznie sprasowane, tworzą znaczną powierzchnię, na której parowanie solanki jest ułatwione. Elastyczność tarniny i jej trwałość sprawiły, że materiał ten jest jedyny i niezastąpiony. Z biegiem czasu na tarninie osiadają sole trudno rozpuszczalne, tworząc skamieniały osad, zmniejszający powierzchnię parowania, przeto tarnina po-winna być co pewien czas wymieniana. Na poszczególnych odcinkach tężni przepuszcza się solankę o różnych stopniach stężenia, przy czym należy pamiętać, aby co pewien czas zmieniać rodzaje solanki. W ten sposób osiągnie się równomierne rozłożenie osadu na gałązkach tarniny. W dolnej części tężni, ok. 1 m nad ziemią, oparte na silnej konstrukcji drewnianej, znajdują się wzdłuż całej długości tężni drewniane zbiorniki, w których gromadzi się stężona solanka spływająca z góry. Układ rurociągów i pomp umożliwia podawanie solanki na górne galerie i wreszcie już dostatecznie stężoną solankę tłoczy się do warzelni.
Cenną metodą leczniczą i profilaktyczną jest w wieku dziecięcym pobyt w klimacie morskim tu na pierwszym miejscu należy postawić działanie klimatu, a w szczególności aerozolu morskiego, którego działanie traktuje się jako naturalną inhalację.Innym jeszcze sposobem wykorzystania mineralnych wód chlorkowo-sodowych w celach leczniczych są inhalacje, czyli podawanie ich drogą wziewną. Do wziewań stosuje się wody chlorkowo-sodowe mniej stężone, a więc wody słone lub rozcieńczone solanki. Najlepsze są wody mineralne ze źródeł o niskiej koncentracji od 0,3-0,9%.
Naturalną inhalacją chlorkowo-sodową jest wdychanie aerozolu morskiego na brzegu morza oraz przebywanie w okolicy tężni. Zawartość NaC1 w powietrzu na brzegu Morza Bałtyckiego waha się w granicach od 0,9-45 mg/m3, średnio 9
mg NaCl/m3 powietrza — większa jest przy wiatrach od morza. Wiatry od morza o średniej prędkości w granicach 4-8 m/sek. stwarzają korzystne warunki do naturalnych inhalacji aerozolu morskiego. Wiatry te częstsze są w okresie wiosenno-letnim i jesiennym niż w zimie. Największe na-tężenie aerozolu występuje na plaży, ze zwiększaniem się odległości od morza stężenie chlorku sodu w powietrzu morskim zmniejsza się i w odległości około 150 m od brzegu obniża się o 40%. Badania aerozolu tężniowego w Ciechocinku (gdzie solanki są przerabiane na sól za pośrednictwem tężni) wykazały kryształki soli w odległości do 300 m od tężni. Działanie lecznicze wywiera ponadto wytwarzający się pod wpływem światła słonecznego ozon i zwiększona zawartość jodu w powietrzu. Tężnie w Ciechocinku zostały zbudowane za radą Staszica w 1806 r.